Maand: februari 2022

Ik ben al een tijd bezig met werk. Ik dacht in het begin, dat doe ik wel even. Niet dus…door mijn niet-aangeboren hersenletsel heb ik beperkte energie, heel beperkt zijn we gaandeweg achter gekomen. En ik ben gauw overprikkeld. Ik vind een groep mensen of kinderen heel leuk en fijn, maar ben daardoor ook gauw overprikkeld. Ik ben bij verschillende werkervaringsplekken geweest waarvan de laatste een kinderdagcentrum. Ik werkte daar bij jonge kinderen met een verstandelijke of meervoudige beperking. Die groep was helemaal wat persoonlijk bij mij paste. Ik was er helemaal in mijn element. Alleen ik werd daar gauw overprikkeld doordat het er best druk was. Daar moest ik dus helaas stoppen.
Ik heb al in mijn eerdere blog verteld over het idee om een jongetje te begeleiden. De moeder was enthousiast over het idee en wilde graag kennismaken.
Gisteren ben ik bij moeder geweest en het was zo leuk! De moeder heeft overal oplossingen voor en dacht goed mee, wat heel fijn was. Ook hebben ze thuis heel veel mogelijkheden voor de jongens (een tweeling, allebei de jongens zijn meervoudig beperkt). Dat geeft mij de mogelijkheid veel uit te proberen met een van de jongens. En ik ga dus weer ervaring opdoen met werk! 1 op 1, kijken of de prikkels dan goed te doen zijn. Ik heb er zoveel zin in! Eindelijk voel ik mij weer goed genoeg om een stapje te zetten richting werk en uit te proberen. Natuurlijk is de angst er dat het weer te veel wordt, maar als ik niet probeer, kom ik helemaal niet verder. Met volle angst vooruit, zal ik maar zeggen!

Ik ben een beetje uit balans de laatste tijd. De ene dag is heel oké terwijl de andere dag bagger is. Dat is ook niet zo gek, want ik ben m’n structuur aan het veranderen. Ik ben aan het proberen ‘s middags niet meer te slapen. Dat is dan ‘s avonds wel goed slaap.

Dat ik uit balans ben maakt mij wel onzeker, want wanneer doe ik het goed? Wanneer doe ik te veel? Wanneer doe ik te weinig? Wanneer ben ik in balans? Wanneer niet?

Ik leef wat dat betreft eigenlijk altijd in angst. Als het goed gaat en ik in balans ben is dat heel fijn. Er zit echter een schaduwkant aan. Ik kan niet altijd in balans zijn, de angst dat er weer dagen komen dat het minder gaat, is er altijd. Aan de andere kant zijn de dagen dat het minder gaat ook niet zorgeloos. Die dagen werk ik aan dat het geen slechte dag wordt. Die angst is er ook altijd op een mindere dag.

Nu ik weer bewust bezig ben met m’n structuur en balans, ben ik bij veel activiteiten over de dag bezig met die angst. Of dit doen wel verstandig is, of ik met een bepaalde activiteit mezelf niet overprikkel, of juist onderprikkel door het niet te doen. Die afweging maak ik telkens in mijn hoofd. Ik ga ook wel eens mee met de flow, altijd verstandig zijn is niet altijd leuk. Dat is heerlijk, maar daarna komt vaak de klap weer.   

Dit vind ik heel zielig klinken, altijd in angst leven. Het is niet zielig, het is wel de realiteit. Een andere kant van zo moeten leven is dat ik extra geniet van de goede momenten. De dagen dat het wel redelijk gaat. De dagen dat ik wat kan. Iets kleins, of iets groots, voor mij. Ik geniet en dat is het belangrijkst!