Leven met niet-aangeboren hersenletsel

Maand: april 2022

Het lukt!

Ik wilde na alle onderwerpen die ik heb besproken in mijn blogposts, nu even een algemene update geven over mij.
Het gaat eigenlijk wonderbaarlijk goed. Nou ja, niet echt wonderbaarlijk, want ik werk er elke dag hard aan. Elke dag is anders en de ene dag gaat makkelijker dan de ander. Wat helpt is dat momenteel bijna elke dag lukt. Aan m n structuur houden, taken doen, naar afspraken gaan, ook leuke dingen doen, het lukt allemaal. Dat maakt voor mij dat iets mindere dagen er ook kunnen en mogen zijn. Vaak komen die dagen nu niet meer onverwachts en overspoeld het mij niet. Ik heb er minder last van.


Wat ik merk dat ik wel een uitdaging vind, is de tijd van het jaar, de feestdagen/vrije dagen. Op deze dagen doe ik toch andere dingen dan mijn gebruikelijke structuur. Ik ben zo bezig met mijn structuur en ik heb er schijnbaar ook baat bij, dat ik lichtelijk in paniek raak als ik die dagen zie aankomen. Op deze dagen probeer ik mijn ochtendroutine vast te houden en de rest van de dag ga ik bewust genieten met mijn vriend of familie. Ik ga er redelijk relaxt in staan en plan geen structuuractiviteiten in. Zodat ik ook niks moet of mis, en achter de feiten aanloop. Een nadeel hierbij merk ik, is bijvoorbeeld deze week, met Koningsdag, dat ik een dag minder heb voor structuuractiviteiten. Dus de overige dagen zijn redelijk druk . Ik red het wel allemaal, dat geeft mij ook wel kracht.
En de sociale dingen kunnen er ook nog bij! Ik merk dat ik meer aan het vooruit denken ben en zelf de regie neem. En aangepast denken, bijvoorbeeld even facetimen in plaats van afspreken. Dan ga ik de volgende keer weer uitgebreid afspreken. Het hoeft niet altijd zo moeilijk te zijn. Het lukt allemaal, mindset, uitvoering. Ik weet ook dat ik dat aan mezelf te danken heb. Ik ben daardoor krachtiger, kan meer en wordt er blij van. Het leven is leuk!

Balans

Ik merk dat ik momenteel erg naar mijn balans in energie aan het zoeken ben. De ene keer ben ik een Duracell konijntje die alles aankan en ook alles kan doen. De andere keer ben ik een luiaard die alleen maar wil slapen. Deze momenten kunnen zich over de dag verspreiden. Het kan ook zo zijn dat ik mij dagenlang een Duracell konijntje voel of juist een luiaard.
Dat het uitersten zijn maakt het lastig. Die middenweg vinden maakt het moeilijk. Ik besef mij dat het nu ik gestopt ben met werk, misschien wel de tijd is en ik de ruimte heb om echt eens goed op zoek te gaan naar die middenweg. Ik ben er altijd al mee bezig, maar ik heb er nooit echt prioriteit van gemaakt.
Ik was altijd aan het overleven, hersenbloeding, ziekenhuis, basisschool, speciaal onderwijs, mbo, hbo, ggz. En nu is er niks groots meer. Ik heb nog zat medische afspraken, maar dat voelt normaal. Behapbaar.
Er is niks. Er is rustiger vaarwater en ik ben hoge golven gewend, dan is dit…rustig. En met dat rustigere vaarwater hoop ik dat ik nieuwe inzichten krijg en nieuwe kansen. Dingen waar ik voorbij gestormd ben, of die ik geen kans kon geven doordat ik aan het overleven was. Die dingen hoop ik dat ik daar nu wel voor ga. En met de dingen waar ik energie van krijg ook die middenweg ga vinden. Geen hoge golven meer, maar ook geen stilstaand water. Dat is een uitdaging, die middenweg vinden. Ik hoop wel dat de energie mij gaat helpen op weg naar mijn doel.

When you focus on the good,
the good gets better.

Prikkels

Ik ben nu al een tijdje bewust bezig met prikkels. ik heb er lang minder last van gehad, daarom was er ook minder mee bezig. Wat vooral naar voren komt bij mij is overprikkeling.
Ik heb heel veel situaties waarin ik overprikkeld raak, ligt ook aan mijn dag trouwens. Een ding is wel opvallend en dat is dat ik vooral in sociale situaties gauw overprikkeld ben. Ik, die eerst sociale activiteiten juist leuk vond, ervan genoot, is deels weg.
Ik vind dat moeilijk, om niet meer helemaal te kunnen doen wat ik leuk vind. Letterlijk word ik door de overprikkeling tegengehouden. Ik vind groepsdynamica interessant, ik vind relaties interessant, ik vind systeemtherapie interessant en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Soms voelt het alsof ik door die vele prikkels die elke groep meestal bevat, mezelf buiten de groep voel vallen. In een groep functioneer ik minder, omdat er zoveel gebeurt, zoveel prikkels zijn. 1 op 1 functioneer ik beter en zijn de prikkels overzichtelijker, maar dat is geen groep. Ik mis soms de interactie van een groep en daar dan ook volop aan meedoen. Ik merk dat ik daarin door de overprikkeling veranderd ben.


Ik ben vaak stil in groepen, niet omdat ik verlegen ben, maar vaak omdat het te druk is of te snel gaat. Dat vind ik zelf jammer, omdat ik niet kan laten zien wie ik werkelijk ben. 1 op 1 ben ik veel actiever in een gesprek en ik vind mijzelf dan ook eigenlijk gezelliger. Dan kan ik mij energie echt in jou steken.
Ik doe zeker nog wel sociale activiteiten, maar minder als voorheen. Of anders, ik ga eerder weg bijvoorbeeld. Dat snappen mensen niet altijd, maar zo is het voor mij behapbaar. Ik doe eigenlijk veel dingen met kleine groepjes of 1 op 1, omdat ze dan behapbaar zijn en omdat ik dan ook wel leuker ben. Het is aanpassen en kijken hoe ik de dingen nog wel kan doen.

© 2024 Enjoy Elsa

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑