Sommige volgers die mij in een grijs verleden al volgden, weten dat ik heel lang geleden een poging deed om hard te lopen. Dat ging toen niet zo makkelijk, omdat ik ging hardlopen met een gewone dagelijkse beenspalk. Mijn arm bindt ik vast aan mijn buik, dat is het probleem niet. Mijn been, dat is het probleem. Ik denk dat een sportorthese het hardlopen vergemakkelijkt. Toen ik een poging deed om hard te lopen, ben ik er al eens mee bezig geweest om de sportorthese te krijgen. Die weg loopt al vrij snel dood. Waar dagelijkse orthopedische schoenen en ortheses vergoed worden door de zorgverzekering, is dit bij sportortheses niet het geval.
“Waarom niet? ” hoor ik je denken. Sport hoort niet tot het medisch noodzakelijke volgens de wet. En dus mogen zorgverzekeraars de rekening afwijzen voor vergoeding.


Ik betaal bakken met premie aan de zorgverzekeraar, omdat ik een medische achtergrond heb. Een hulpmiddel voor het sporten kan niet worden vergoed?
Plus dat het in Nederland een zogenoemde participatiesamenleving is, maar ik niet kan meedoen in wat ik het liefst wil.
De zorgverzekering is één weg, maar er zijn meer wegen. De gemeente vergoed soms iets en er zijn fondsen. Ik vind het belachelijk dat er fondsen nodig zijn. Dit hoort bij de zorgverzekering thuis.
Dus ik ga weer aan de slag voor gerechtigheid. Ik wil hardlopen! En ik loop niet alleen tegen dit probleem aan, iedereen moet kunnen meedoen.
Dit gaat een lange weg worden ben ik bang, maar ik ga er voor de volle 100% voor.