Ik merk door de ambulante begeleiding dat ik mij bewuster ben van de restverschijnselen van de hersenbloeding. Het voelt of de restverschijnselen meer zijn, maar volgens mij is dat niet zo, ik ben mij er bewuster van dat ze er zijn. En het mag er nu ook zijn. Ik zie heel veel verschillen bij mijzelf als ik kijk naar een paar maanden terug, dit is er één van.
Het mag er zijn. Ik loop niet meer met dat bord voor m’n kop, ik ontken het niet meer voor mezelf. Ik heb dit, ik moet het er mee doen. En dat doe ik dan ook! Genoeg mogelijkheden heeft de laatste tijd wel weer bewezen, genoeg dromen en genoeg doelen.
Ik ben de laatste tijd best veel bezig met het einde van het jaar. Met welk gevoel ga ik naar 2023? Waar ben ik dankbaar voor in 2022? Wat zijn m’n doelen voor 2023? Misschien een beetje vroeg, maar ik denk er er nu alvast over na. En het is zo weer oud en nieuw.
Doordat m’n restverschijnselen er mogen zijn, kijk ik ook anders naar 2022 en 2023. Ik heb genoeg doelen, maar wat ik wel geleerd heb, ik hoef niet aan alle doelen tegelijk te werken. Op NAH niveau werken, zeg ik maar. Door m’n restverschijnselen kan ik beter één ding tegelijk doen, dan heb ik betere energieverdeling. Dat is niet anders met m’n doelen. Ik kan simpelweg niet aan alle doelen tegelijk werken, dan gaat mijn energiebatterij snel leeg.
Ook hoe ik aan een doel werk, moet ik anders doen. Ik wil/moet ook nog dingen naast mijn doelen doen. Ik lette nooit echt op mijn energie, ik ging voor het doel. Maakte niet uit als ik daar zelf onderdoor ging. Het doel werd behaald. Met als gevolg dat ik er geen andere dingen kon doen en ik aan het einde helemaal uitgeblust was. Dus ook niets meer had aan mezelf.
Dus rust is ook belangrijk. Genoeg slapen, maar ook rustige activiteiten gedurende de dag. Niet maar doorgaan, rust is ook zeker belangrijk. Dat de batterij weer een beetje kan opladen.
Naar 2022 kijk ik bewuster terug. Ik waardeer nu meer de kleine dingen die wel lukken. En ik mag dankbaar zijn voor dit jaar. Dit jaar ging redelijk goed. Ik heb veel kunnen doen. Ik merk wel dat m’n geheugen niet optimaal is, dus ik kijk letterlijk terug in m’n planner bijvoorbeeld. Plannen ging voor het eerste jaar echt goed en ik had er veel aan, zo ook nu om terug te kijken. En bloggen ging ook heel goed dit jaar, ik heb over veel onderwerpen een blog kunnen schrijven! En dankzij jou wordt elke blog ook gelezen en ik hoop dat je er iets aan hebt of iets uit meeneemt.
Categorie: Uncategorized
Het is vandaag de dag van de overprikkeling. Overprikkeling speelt ook in mijn leven met hersenletsel een best grote rol. Veel mensen, veel drukte, is voor mij geen pretje. Ik kan het wel, sommige dagen, maar ik ben daarna gesloopt. Als ik het niet kan, dan word ik letterlijk ziek van de prikkels.
Het beperkt mij zeker. Vooral in het sociale contact. “Even uitgaan ” gaat niet, of heel uitzonderlijk. De leuke, gezellige dingen, daar raak ik of overprikkeld van of mijn energie laat het niet toe. 1 op 1 gaat het best, bij mij.
Ik kan ook geen ‘leuke dingen ‘ achter elkaar plannen. Meerdere sociale activiteiten op een dag, dat gaat meestal niet. Dan heeft mijn hoofd error. Dat merk ik aan zo ’n chaos in m ’n hoofd met alles wat ik moet verwerken dat ik niet meer helder kan denken. Hoofdpijn, warm (omdat mijn hoofd dan echt te hard moet werken). Ik ben ook zwaar vermoeid, ik kom dan nauwelijks de trap nog op. En heel veel onrust, lichamelijk, mentaal en ook wel emotioneel. Ik beweeg dan letterlijk heel veel, m ’n hoofd is zo druk aan het verwerken en dat bij elkaar maakt weer dat ik lichtelijk in paniek raak, maar ook wel gek word van de overprikkeling.
Wat voor mij moeilijk is in het dagelijks leven door overprikkeling is
- Boodschappen doen, veel mensen, veel artikelen
- Koken, veel handelingen, veel geuren
- Was doen, veel geluid
- Auto rijden, veel beelden, veel handelingen
- Haren wassen, veel handelingen
- Uiteten, veel mensen, veel geuren
- Verjaardagen, veel mensen, veel geluiden
Dit zijn voorbeelden van dingen die voor mij best een opgave kunnen zijn. Ik kan de meeste dingen wel naar mijn kunnen zetten. Koken bijvoorbeeld, ik kook grotere porties, zodat ik niet elke dag hoef te koken. Haren wassen kan ik uitstellen, maar het moet is een keer gebeuren. Dat doe ik nu in etappes, met telkens even rust. Dan is het meestal te doen.
Je ziet overprikkeling niet bij mensen, dus is het belangrijk dat er aandacht voor is. Daarom heb ik overprikkeling bij mij proberen te verduidelijken door er deze wekelijkse blog aan te wijden. Vragen? Een berichtje kan altijd!
Ik wilde na alle onderwerpen die ik heb besproken in mijn blogposts, nu even een algemene update geven over mij.
Het gaat eigenlijk wonderbaarlijk goed. Nou ja, niet echt wonderbaarlijk, want ik werk er elke dag hard aan. Elke dag is anders en de ene dag gaat makkelijker dan de ander. Wat helpt is dat momenteel bijna elke dag lukt. Aan m n structuur houden, taken doen, naar afspraken gaan, ook leuke dingen doen, het lukt allemaal. Dat maakt voor mij dat iets mindere dagen er ook kunnen en mogen zijn. Vaak komen die dagen nu niet meer onverwachts en overspoeld het mij niet. Ik heb er minder last van.
Wat ik merk dat ik wel een uitdaging vind, is de tijd van het jaar, de feestdagen/vrije dagen. Op deze dagen doe ik toch andere dingen dan mijn gebruikelijke structuur. Ik ben zo bezig met mijn structuur en ik heb er schijnbaar ook baat bij, dat ik lichtelijk in paniek raak als ik die dagen zie aankomen. Op deze dagen probeer ik mijn ochtendroutine vast te houden en de rest van de dag ga ik bewust genieten met mijn vriend of familie. Ik ga er redelijk relaxt in staan en plan geen structuuractiviteiten in. Zodat ik ook niks moet of mis, en achter de feiten aanloop. Een nadeel hierbij merk ik, is bijvoorbeeld deze week, met Koningsdag, dat ik een dag minder heb voor structuuractiviteiten. Dus de overige dagen zijn redelijk druk . Ik red het wel allemaal, dat geeft mij ook wel kracht.
En de sociale dingen kunnen er ook nog bij! Ik merk dat ik meer aan het vooruit denken ben en zelf de regie neem. En aangepast denken, bijvoorbeeld even facetimen in plaats van afspreken. Dan ga ik de volgende keer weer uitgebreid afspreken. Het hoeft niet altijd zo moeilijk te zijn. Het lukt allemaal, mindset, uitvoering. Ik weet ook dat ik dat aan mezelf te danken heb. Ik ben daardoor krachtiger, kan meer en wordt er blij van. Het leven is leuk!
Ik merk dat ik momenteel erg naar mijn balans in energie aan het zoeken ben. De ene keer ben ik een Duracell konijntje die alles aankan en ook alles kan doen. De andere keer ben ik een luiaard die alleen maar wil slapen. Deze momenten kunnen zich over de dag verspreiden. Het kan ook zo zijn dat ik mij dagenlang een Duracell konijntje voel of juist een luiaard.
Dat het uitersten zijn maakt het lastig. Die middenweg vinden maakt het moeilijk. Ik besef mij dat het nu ik gestopt ben met werk, misschien wel de tijd is en ik de ruimte heb om echt eens goed op zoek te gaan naar die middenweg. Ik ben er altijd al mee bezig, maar ik heb er nooit echt prioriteit van gemaakt.
Ik was altijd aan het overleven, hersenbloeding, ziekenhuis, basisschool, speciaal onderwijs, mbo, hbo, ggz. En nu is er niks groots meer. Ik heb nog zat medische afspraken, maar dat voelt normaal. Behapbaar.
Er is niks. Er is rustiger vaarwater en ik ben hoge golven gewend, dan is dit…rustig. En met dat rustigere vaarwater hoop ik dat ik nieuwe inzichten krijg en nieuwe kansen. Dingen waar ik voorbij gestormd ben, of die ik geen kans kon geven doordat ik aan het overleven was. Die dingen hoop ik dat ik daar nu wel voor ga. En met de dingen waar ik energie van krijg ook die middenweg ga vinden. Geen hoge golven meer, maar ook geen stilstaand water. Dat is een uitdaging, die middenweg vinden. Ik hoop wel dat de energie mij gaat helpen op weg naar mijn doel.
When you focus on the good,
the good gets better.
Ik ben nu al een tijdje bewust bezig met prikkels. ik heb er lang minder last van gehad, daarom was er ook minder mee bezig. Wat vooral naar voren komt bij mij is overprikkeling.
Ik heb heel veel situaties waarin ik overprikkeld raak, ligt ook aan mijn dag trouwens. Een ding is wel opvallend en dat is dat ik vooral in sociale situaties gauw overprikkeld ben. Ik, die eerst sociale activiteiten juist leuk vond, ervan genoot, is deels weg.
Ik vind dat moeilijk, om niet meer helemaal te kunnen doen wat ik leuk vind. Letterlijk word ik door de overprikkeling tegengehouden. Ik vind groepsdynamica interessant, ik vind relaties interessant, ik vind systeemtherapie interessant en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Soms voelt het alsof ik door die vele prikkels die elke groep meestal bevat, mezelf buiten de groep voel vallen. In een groep functioneer ik minder, omdat er zoveel gebeurt, zoveel prikkels zijn. 1 op 1 functioneer ik beter en zijn de prikkels overzichtelijker, maar dat is geen groep. Ik mis soms de interactie van een groep en daar dan ook volop aan meedoen. Ik merk dat ik daarin door de overprikkeling veranderd ben.
Ik ben vaak stil in groepen, niet omdat ik verlegen ben, maar vaak omdat het te druk is of te snel gaat. Dat vind ik zelf jammer, omdat ik niet kan laten zien wie ik werkelijk ben. 1 op 1 ben ik veel actiever in een gesprek en ik vind mijzelf dan ook eigenlijk gezelliger. Dan kan ik mij energie echt in jou steken.
Ik doe zeker nog wel sociale activiteiten, maar minder als voorheen. Of anders, ik ga eerder weg bijvoorbeeld. Dat snappen mensen niet altijd, maar zo is het voor mij behapbaar. Ik doe eigenlijk veel dingen met kleine groepjes of 1 op 1, omdat ze dan behapbaar zijn en omdat ik dan ook wel leuker ben. Het is aanpassen en kijken hoe ik de dingen nog wel kan doen.
Na een paar weken, ben ik er weer! Het ging niet echt goed, veel conversie, vermoeid en geen helder hoofd. Het gaat nu stapje bij beetje weer beter.
Doordat ik geen helder hoofd had, wist ik het allemaal niet meer.
Eigenlijk was het heel helder. Het ging niet goed met mij, omdat ik te veel deed. Het gaat nu weer beter, omdat ik m’n structuur volg, veel rust en het klinkt gek, maar ook dingen daadwerkelijk doe.
Ik heb deze weken heel veel nagedacht, het is telkens zo dat het een periode goed gaat en daarna weer inklapt. Dit moest anders, dacht ik eindelijk.
Voor mezelf kiezen
Daarom heb ik voor mezelf gekozen. Ik heb de beslissing gemaakt om niet meer op zoek te gaan naar werk en wat m’n belastbaarheid daarbij is. Volgens mij weet ik dat momenteel heel goed. Mijn belastbaarheid is nu heel laag, te laag voor werk. Mijn energie kan ik en moet ik nu besteden aan mijzelf en mijn omgeving.
Echt om mezelf gaan denken, meer naar mijn gevoel en mijn lichaam luisteren. En vooral nu even rust en ademen. Dat heb ik vanaf dat ik naar Leiden ging niet gehad/gedaan. Dus is het gek? Ja. Is het onwennig? Ja. Voelt het desondanks goed? Ja!
Elke dag blijft het moeilijk in te schatten wat ik kan en wat niet. Ik durf nu ook momenten even niks te doen en in het zonnetje te zitten. Ik leef met de dag en is het een dag niet mijn dag? Dan is het nu geen probleem meer, want ik mag rusten.
Het was gisteren 22 jaar geleden dat ik m’n hersenbloeding kreeg. Ik was er jarenlang helemaal niet mee bezig. Tot ik m’n traumabehandeling begon, sinds toen ben ik er meer mee bezig. “Wat als….” heb ik vaak gedacht, maar door m’n traumabehandeling heb ik die gedachte bijna niet meer.
De revalidatie was de eerste jaren grotendeels gericht op het lichamelijke deel. Pas de laatste jaren is ook het psychische deel onder de aandacht gebracht. Ik ben daar heel blij mee, want dat bleef altijd een struggle voor mij.
Door begeleiding vanuit Heliomare en het GGZ is veel meer duidelijk geworden en heb ik grote stappen gezet in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Het laatste stukje was mijn traumabehandeling, daar heb ik situaties leren begrijpen en geleerd dat het gevoel dat ik heb er mag zijn. Ik heb meer inzichten opgedaan en daardoor meer acceptatie voor de situatie toen gekregen en voor mezelf nu.
Het heeft mij zeker getekend, maar na een paar jaar behandelingen heeft het een ander deel ingenomen. Ik word er een stuk minder onrustig van, als ik eraan denk. Het is een deel geworden van mij, met minder lading en dat is fijn. Ik voel mij sterker en meer in balans.
“Wat als…” Ja, dat weet ik wel, dan was ik nu aan het werk, in plaats van dat ik nu deze blog schrijf. Ik heb het leven geaccepteerd wat ik nu heb, dit leven is ook wel heel erg fijn!
Ik ben al een tijd bezig met werk. Ik dacht in het begin, dat doe ik wel even. Niet dus…door mijn niet-aangeboren hersenletsel heb ik beperkte energie, heel beperkt zijn we gaandeweg achter gekomen. En ik ben gauw overprikkeld. Ik vind een groep mensen of kinderen heel leuk en fijn, maar ben daardoor ook gauw overprikkeld. Ik ben bij verschillende werkervaringsplekken geweest waarvan de laatste een kinderdagcentrum. Ik werkte daar bij jonge kinderen met een verstandelijke of meervoudige beperking. Die groep was helemaal wat persoonlijk bij mij paste. Ik was er helemaal in mijn element. Alleen ik werd daar gauw overprikkeld doordat het er best druk was. Daar moest ik dus helaas stoppen.
Ik heb al in mijn eerdere blog verteld over het idee om een jongetje te begeleiden. De moeder was enthousiast over het idee en wilde graag kennismaken.
Gisteren ben ik bij moeder geweest en het was zo leuk! De moeder heeft overal oplossingen voor en dacht goed mee, wat heel fijn was. Ook hebben ze thuis heel veel mogelijkheden voor de jongens (een tweeling, allebei de jongens zijn meervoudig beperkt). Dat geeft mij de mogelijkheid veel uit te proberen met een van de jongens. En ik ga dus weer ervaring opdoen met werk! 1 op 1, kijken of de prikkels dan goed te doen zijn. Ik heb er zoveel zin in! Eindelijk voel ik mij weer goed genoeg om een stapje te zetten richting werk en uit te proberen. Natuurlijk is de angst er dat het weer te veel wordt, maar als ik niet probeer, kom ik helemaal niet verder. Met volle angst vooruit, zal ik maar zeggen!
Ik ben een beetje uit balans de laatste tijd. De ene dag is heel oké terwijl de andere dag bagger is. Dat is ook niet zo gek, want ik ben m’n structuur aan het veranderen. Ik ben aan het proberen ‘s middags niet meer te slapen. Dat is dan ‘s avonds wel goed slaap.
Dat ik uit balans ben maakt mij wel onzeker, want wanneer doe ik het goed? Wanneer doe ik te veel? Wanneer doe ik te weinig? Wanneer ben ik in balans? Wanneer niet?
Ik leef wat dat betreft eigenlijk altijd in angst. Als het goed gaat en ik in balans ben is dat heel fijn. Er zit echter een schaduwkant aan. Ik kan niet altijd in balans zijn, de angst dat er weer dagen komen dat het minder gaat, is er altijd. Aan de andere kant zijn de dagen dat het minder gaat ook niet zorgeloos. Die dagen werk ik aan dat het geen slechte dag wordt. Die angst is er ook altijd op een mindere dag.
Nu ik weer bewust bezig ben met m’n structuur en balans, ben ik bij veel activiteiten over de dag bezig met die angst. Of dit doen wel verstandig is, of ik met een bepaalde activiteit mezelf niet overprikkel, of juist onderprikkel door het niet te doen. Die afweging maak ik telkens in mijn hoofd. Ik ga ook wel eens mee met de flow, altijd verstandig zijn is niet altijd leuk. Dat is heerlijk, maar daarna komt vaak de klap weer.
Dit vind ik heel zielig klinken, altijd in angst leven. Het is niet zielig, het is wel de realiteit. Een andere kant van zo moeten leven is dat ik extra geniet van de goede momenten. De dagen dat het wel redelijk gaat. De dagen dat ik wat kan. Iets kleins, of iets groots, voor mij. Ik geniet en dat is het belangrijkst!
Ik heb zolang niet geschreven. Er is in de afgelopen jaren zoveel gebeurd. Het is alweer drie jaar geleden dat ik mijn HBO opleiding afrondde en toen ging het ook slechter met mij.
Wat heb ik veel geleerd en vooral op het gebied van zelfontwikkeling ben ik erg gegroeid. Ik heb veel professionals gezien op verschillende gebieden en ik accepteer die hulp nu nog.
Het gaat nu veel beter met mij, dan drie jaar geleden. Ik ben rustiger in mijn hoofd, ik ben authentieker en ik ben positiever naar mezelf gaan kijken. Vele factoren spelen daarin een rol.
Ik had opleidingen afgerond en ik dacht niet aan werk. Eerst maar eens de verbeterde versie van mezelf worden.
Ik ben nu echt serieus met het UWV aan het kijken wat past bij mij, maar ook bij mijn hersenletsel. Dat zijn meer beperkingen dan ik van tevoren dacht. Dat is oké, dat ben ik. Ik ga mezelf niet meer bewijzen, ik ben goed zoals ik ben. Klinkt zweverig, maar zo is het wel. Eerst was mijn doel minstens twintig uur betaald werken. Als ik goed naar mezelf luister is dat geen haalbaar doel. Intussen ben ik de belangrijkste speler en niet andere mensen en andere meningen. Ik doe wat voor mij het beste is en dat is helemaal vanaf nul beginnen. Ik had een hele leuke plek, maar een groep kinderen was te druk. Plan is nu om een kind thuis 1 op 1 begeleiding te geven. Één uur per week, of om de week. En dat ene uurtje is mij al zoveel waard. Als je minder kan, dan je gewend bent, hebben de kleine dingen al waarde. En ik geniet des te meer van het kind.
Ik hoop dat dit wel passend gaat zijn voor mij. Ik moet nog starten met dit experiment, ik hoop dat ik snel weer iets kan doen.