Het was gisteren 22 jaar geleden dat ik m’n hersenbloeding kreeg. Ik was er jarenlang helemaal niet mee bezig. Tot ik m’n traumabehandeling begon, sinds toen ben ik er meer mee bezig. “Wat als….” heb ik vaak gedacht, maar door m’n traumabehandeling heb ik die gedachte bijna niet meer.
De revalidatie was de eerste jaren grotendeels gericht op het lichamelijke deel. Pas de laatste jaren is ook het psychische deel onder de aandacht gebracht. Ik ben daar heel blij mee, want dat bleef altijd een struggle voor mij.
Door begeleiding vanuit Heliomare en het GGZ is veel meer duidelijk geworden en heb ik grote stappen gezet in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Het laatste stukje was mijn traumabehandeling, daar heb ik situaties leren begrijpen en geleerd dat het gevoel dat ik heb er mag zijn. Ik heb meer inzichten opgedaan en daardoor meer acceptatie voor de situatie toen gekregen en voor mezelf nu.
Het heeft mij zeker getekend, maar na een paar jaar behandelingen heeft het een ander deel ingenomen. Ik word er een stuk minder onrustig van, als ik eraan denk. Het is een deel geworden van mij, met minder lading en dat is fijn. Ik voel mij sterker en meer in balans.
“Wat als…” Ja, dat weet ik wel, dan was ik nu aan het werk, in plaats van dat ik nu deze blog schrijf. Ik heb het leven geaccepteerd wat ik nu heb, dit leven is ook wel heel erg fijn!
