Tag: #NAH (Pagina 2 van 2)

Sociaal

mei 25, 2022 / Elsa / 1 reactie

Het is hier deze week kermis, waar ik eerst een feestbeest was, kan ik dat nu niet meer. Ik vind sowieso het sociale aspect met NAH een heel ding. Mijn sociale kring is veel kleiner dan ik wil. Ik heb er simpelweg de energie niet voor.
Dit weekend was een housewarming van iemand, in Amsterdam. Daar zou ik heen willen. Het is in Amsterdam, er zijn waarschijnlijk veel mensen en het is in de avond. Het is dan een afweging die ik maak, met geen denderende week, moet ik voor mezelf kiezen. Ik geef toe, ik moet meestal voor mezelf kiezen.
Door de NAH kan ik mij niet altijd laten zien. Er echt zijn kan ik niet altijd, maar ook als ik er ben, mezelf ook echt laten zien. Dat komt ook door vermoeidheid en het aantal prikkels.

Oud en nieuw (het is lang geleden) vind ik wel een goed voorbeeld dat het wél kan. We waren met vier personen, niet te druk, bij ons thuis. Een hele gezellige avond! Een beetje dansen, gek doen en het nieuwe jaar goed beginnen. Van zulke avonden geniet ik extra. Ik was die dag erna niet topfit, maar het was het waard.
Het is eigenlijk constant aanpassen en vaak voor mezelf kiezen. De dingen die ik wel doe, iets aanpassen, op rustige momenten komen bijvoorbeeld of korter er heen gaan, of bij ons thuis afspreken. Binnen of buiten met veel prikkels, maakt een essentieel verschil. Buiten houd ik langer vol, dan binnen.
En soms gaat het ineens wel of niet, daar heb ik dan ook geen verklaring voor. Mijn NAH is niet altijd te volgen.
Jammer vind ik het wel, dat ik niet meer zo sociaal kan zijn en dus ook vaak moet afzeggen. Ik geniet des te meer van de dingen die nog wel gaan op goede dagen!

Anders

mei 3, 2022 / Elsa / Geen reacties

Onder de middag sliep ik altijd een tot twee uur. Rusten is al een werkwoord voor mij sinds ik zeven jaar oud ben. Als kind hield ik er niet van, ik vond het stom. Naar mate ik ouder werd had ik het naar mijn idee steeds meer nodig. Ik redde de dag anders niet, naar mijn mening. Als rusten je bijna met de paplepel ingegoten is, is dat ook een normale reactie van jezelf.
Ik heb al heel lang in de avond inslaap problemen. Als kind lag ik meestal al heel lang wakker. Ik wist nooit echt waaraan het lag, maar echt goed naar het probleem kijken deed ik ook niet.
Nu weet ik dat het deels een trauma is en dat het aan mijn structuur overdag lag. Lag ja, want dat heb ik grondig aangepakt. Mijn ergotherapeute heeft mij laten inzien dat ik ook anders kan rusten. Dat dat niet altijd betekent om maar te gaan slapen. Ik slaap nu onder de middag nog zelden. En dat verbaast mij nog steeds wel. Ik red de dag dus wel, zonder overdag te slapen. Ik luister nu beter naar mijn lichaam in plaats van uit gewoonte te gaan slapen. Ik heb het heel vaak niet nodig en als ik het een keer wel nodig heb, dan ga ik slapen. Niks ergs aan.

Ik moet wel mijn dag anders indelen heb ik gemerkt. De ochtenden ben ik meestal op mijn best. Heel vaak, als ik de keus heb, plan ik afspraken in de ochtend. In de middag doe ik dan dingen in huis bijvoorbeeld, maar dingen die ik op mijn eigen tempo kan doen.
Waar ik eerst na het middagslaapje nog wel iets met afspraken kon doen, is dat nu een opgave. Het lukt wel, als het moet. Ik kies er nu minder graag voor dan voorheen. Nu zijn de ochtenden productief en de middagen productief op mijn eigen manier of staan in het teken van rusten(op die andere manier).
Die andere manier is bijvoorbeeld lezen, in de zon zitten, wandelen, tv kijken, de kat aandacht geven, podcast luisteren. Allemaal rustige dingen, dingen waarvan ik ontprikkel. Waarvan ik oplaad is nog wel een moeilijk vraagstuk. Dat onderzoek ik nog.
Sociale dingen, impulsieve dingen zijn niet altijd te plannen, maar dat hoeft ook niet! Doordat ik de meeste dagen mijn structuur volg, is er meer ruimte voor impulsieve dingen merk ik. Ik vind dat echt heel leuk, dus ga ze meestal niet uit de weg. Misschien wel een leerpunt, want ik vind op die momenten alles leuk. Ik gun het mezelf aan de andere kant ook, want dat sociale mens zit nog in mij. Een beetje flexibel zijn is belangrijk, want niet alles in het leven past in een planning!

Prikkels

april 7, 2022 / Elsa / Geen reacties

Ik ben nu al een tijdje bewust bezig met prikkels. ik heb er lang minder last van gehad, daarom was er ook minder mee bezig. Wat vooral naar voren komt bij mij is overprikkeling.
Ik heb heel veel situaties waarin ik overprikkeld raak, ligt ook aan mijn dag trouwens. Een ding is wel opvallend en dat is dat ik vooral in sociale situaties gauw overprikkeld ben. Ik, die eerst sociale activiteiten juist leuk vond, ervan genoot, is deels weg.
Ik vind dat moeilijk, om niet meer helemaal te kunnen doen wat ik leuk vind. Letterlijk word ik door de overprikkeling tegengehouden. Ik vind groepsdynamica interessant, ik vind relaties interessant, ik vind systeemtherapie interessant en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Soms voelt het alsof ik door die vele prikkels die elke groep meestal bevat, mezelf buiten de groep voel vallen. In een groep functioneer ik minder, omdat er zoveel gebeurt, zoveel prikkels zijn. 1 op 1 functioneer ik beter en zijn de prikkels overzichtelijker, maar dat is geen groep. Ik mis soms de interactie van een groep en daar dan ook volop aan meedoen. Ik merk dat ik daarin door de overprikkeling veranderd ben.

Ik ben vaak stil in groepen, niet omdat ik verlegen ben, maar vaak omdat het te druk is of te snel gaat. Dat vind ik zelf jammer, omdat ik niet kan laten zien wie ik werkelijk ben. 1 op 1 ben ik veel actiever in een gesprek en ik vind mijzelf dan ook eigenlijk gezelliger. Dan kan ik mij energie echt in jou steken.
Ik doe zeker nog wel sociale activiteiten, maar minder als voorheen. Of anders, ik ga eerder weg bijvoorbeeld. Dat snappen mensen niet altijd, maar zo is het voor mij behapbaar. Ik doe eigenlijk veel dingen met kleine groepjes of 1 op 1, omdat ze dan behapbaar zijn en omdat ik dan ook wel leuker ben. Het is aanpassen en kijken hoe ik de dingen nog wel kan doen.

Helder

maart 22, 2022 / Elsa / Geen reacties

Na een paar weken, ben ik er weer! Het ging niet echt goed, veel conversie, vermoeid en geen helder hoofd. Het gaat nu stapje bij beetje weer beter.
Doordat ik geen helder hoofd had, wist ik het allemaal niet meer.
Eigenlijk was het heel helder. Het ging niet goed met mij, omdat ik te veel deed. Het gaat nu weer beter, omdat ik m’n structuur volg, veel rust en het klinkt gek, maar ook dingen daadwerkelijk doe.
Ik heb deze weken heel veel nagedacht, het is telkens zo dat het een periode goed gaat en daarna weer inklapt. Dit moest anders, dacht ik eindelijk.

Voor mezelf kiezen

Daarom heb ik voor mezelf gekozen. Ik heb de beslissing gemaakt om niet meer op zoek te gaan naar werk en wat m’n belastbaarheid daarbij is. Volgens mij weet ik dat momenteel heel goed. Mijn belastbaarheid is nu heel laag, te laag voor werk. Mijn energie kan ik en moet ik nu besteden aan mijzelf en mijn omgeving.
Echt om mezelf gaan denken, meer naar mijn gevoel en mijn lichaam luisteren. En vooral nu even rust en ademen. Dat heb ik vanaf dat ik naar Leiden ging niet gehad/gedaan. Dus is het gek? Ja. Is het onwennig? Ja. Voelt het desondanks goed? Ja!
Elke dag blijft het moeilijk in te schatten wat ik kan en wat niet. Ik durf nu ook momenten even niks te doen en in het zonnetje te zitten. Ik leef met de dag en is het een dag niet mijn dag? Dan is het nu geen probleem meer, want ik mag rusten.

22 jaar

februari 22, 2022 / Elsa / Geen reacties

Het was gisteren 22 jaar geleden dat ik m’n hersenbloeding kreeg. Ik was er jarenlang helemaal niet mee bezig. Tot ik m’n traumabehandeling begon, sinds toen ben ik er meer mee bezig. “Wat als….” heb ik vaak gedacht, maar door m’n traumabehandeling heb ik die gedachte bijna niet meer.
De revalidatie was de eerste jaren grotendeels gericht op het lichamelijke deel. Pas de laatste jaren is ook het psychische deel onder de aandacht gebracht. Ik ben daar heel blij mee, want dat bleef altijd een struggle voor mij.
Door begeleiding vanuit Heliomare en het GGZ is veel meer duidelijk geworden en heb ik grote stappen gezet in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Het laatste stukje was mijn traumabehandeling, daar heb ik situaties leren begrijpen en geleerd dat het gevoel dat ik heb er mag zijn. Ik heb meer inzichten opgedaan en daardoor meer acceptatie voor de situatie toen gekregen en voor mezelf nu.
Het heeft mij zeker getekend, maar na een paar jaar behandelingen heeft het een ander deel ingenomen. Ik word er een stuk minder onrustig van, als ik eraan denk. Het is een deel geworden van mij, met minder lading en dat is fijn. Ik voel mij sterker en meer in balans.
“Wat als…” Ja, dat weet ik wel, dan was ik nu aan het werk, in plaats van dat ik nu deze blog schrijf. Ik heb het leven geaccepteerd wat ik nu heb, dit leven is ook wel heel erg fijn!

Waar moet ik beginnen?

januari 26, 2022 / Elsa / Geen reacties

Ik heb zolang niet geschreven. Er is in de afgelopen jaren zoveel gebeurd. Het is alweer drie jaar geleden dat ik mijn HBO opleiding afrondde en toen ging het ook slechter met mij.
Wat heb ik veel geleerd en vooral op het gebied van zelfontwikkeling ben ik erg gegroeid. Ik heb veel professionals gezien op verschillende gebieden en ik accepteer die hulp nu nog.
Het gaat nu veel beter met mij, dan drie jaar geleden. Ik ben rustiger in mijn hoofd, ik ben authentieker en ik ben positiever naar mezelf gaan kijken. Vele factoren spelen daarin een rol.
Ik had opleidingen afgerond en ik dacht niet aan werk. Eerst maar eens de verbeterde versie van mezelf worden.
Ik ben nu echt serieus met het UWV aan het kijken wat past bij mij, maar ook bij mijn hersenletsel. Dat zijn meer beperkingen dan ik van tevoren dacht. Dat is oké, dat ben ik. Ik ga mezelf niet meer bewijzen, ik ben goed zoals ik ben. Klinkt zweverig, maar zo is het wel. Eerst was mijn doel minstens twintig uur betaald werken. Als ik goed naar mezelf luister is dat geen haalbaar doel. Intussen ben ik de belangrijkste speler en niet andere mensen en andere meningen. Ik doe wat voor mij het beste is en dat is helemaal vanaf nul beginnen. Ik had een hele leuke plek, maar een groep kinderen was te druk. Plan is nu om een kind thuis 1 op 1 begeleiding te geven. Één uur per week, of om de week. En dat ene uurtje is mij al zoveel waard. Als je minder kan, dan je gewend bent, hebben de kleine dingen al waarde. En ik geniet des te meer van het kind.
Ik hoop dat dit wel passend gaat zijn voor mij. Ik moet nog starten met dit experiment, ik hoop dat ik snel weer iets kan doen.