Ik ging voor het eerst naar een lotgenotenbijeenkomst. Ik, die nooit echt bij dat groepje wilde horen. Ik wilde normaal zijn en al helemaal niet tot het kopje
‘NAH-ers’ behoren.
Het tegenstrijdige is, ik heb wel deze blog, waarin ik laat zien dat mijn leven helemaal niet zo ‘normaal’ is. En dat vind ik wél belangrijk om te laten zien. Waarom vind ik lotgenotencontact dan niet belangrijk? Ik wil niet in een hokje geplaatst worden, terwijl de maatschappij dat al vanaf mijn hersenbloeding doet. Maar goed, ik vecht er nog steeds tegen, door ‘out of the box’ te denken. Door vooral naar de maatstaven van de maatschappij te leven en niet aan mezelf te denken.
Anders denken doe ik nog steeds, vechten voor herkenning en erkenning ook. Alleen mijn leven laten leiden door de maatschappij, daar probeer ik van af te stappen. Ik probeer ook te accepteren hoe het is, ik heb een hersenbloeding gehad en daar behoorlijk wat restverschijnselen aan over gehouden.
Ik kan het nog steeds allemaal, maar wel op mijn manier. Dat vind ik best eng, dan ziet iemand mijn beperkingen en dan ben ik niet normaal, wat dat normaal ook in mag houden.
Ik ging dus naar een lotgenotenbijeenkomst. Het was voor mij best spannend. Het accepteren dat ik echt tot dat groepje behoor, maar ook of ik het ging volhouden, of het niet te veel indrukken waren.
Het viel allemaal heel erg mee. Ik heb het echt als een leuke ochtend ervaren waar ervaringen werden uitgewisseld. Ik vond het fijn dat iedereen herkenning had. Iedereen begreep het NAH-stukje van zijn of haar verhaal. Je hoefde qua dat niet veel uit te leggen. Dat was wel een groot pluspunt voor mij.
M’n energie was daarna wel helemaal weg. Heb twee uur geslapen en de middag/avond weinig gedaan. Wat het bij mezelf losmaakte plus alle indrukken waren behoorlijk veel voor mij. Dat had ik al verwacht, is niet erg, heb ik er voor over. De volgende keer is in december, even kijken hoe ik dan zit met m’n energie. Als ik energie heb, ga ik er denk ik weer heen.